سه جمله، یا سه محور، در تقاطع با فیلم:

- فرایندهای انباشت، در آمریکای دهه‌ی ۱۹۳۰.
- زیست، تحتِ هژمونیِ منطقِ سرمایه.
- و مقاومت‌ها؛ که همواره «تکین‌»اند.

کارخانه‌ی اجتماعی (دیگر خبری از مرزِ قدیمیِ بین "کارخانه" و "جامعه" نیست؛ دیوارهای کارخانه به سرحدات خودِ زندگی رسیده است: ما همه کارگریم)

مقاومت‌ها، خراب‌کاری در چرخه‌ها، ویروس‌ها

لوئیس بونوئل، در میانه‌ی کشیدنِ سیفون بر روی ارزش‌های اخلاقیاتی و بورژوازیِ مستقر، سرکی هم به وضع دخترکِ «حاضر»ی می‌زند که چون جلوی اسم‌اش در دفتر حضور‌-غیابِ سیستمِ به‌هنجارسازِ انضباطی «تیک» نخورده است، گم‌شده و «نامرئی» تصور می‌شود؛ و با نمایشِ آزادیِ قاتلی «محکوم‌شده» در دادگاه، [شاید] نیم‌نگاهی به نابسندگی و بی‌تأثیریِ «حق قانونی» (در برابر بدیلِ اسپینوزایی‌ِ «حق=قدرت») می‌اندازد.