تیتری برای یادداشتی که ننوشتم:

کارگرانِ «کارخانه‌ی اجتماعی» مشغول به کارند؛ ارباب-میل، امیال را به کدام جهت «می‌وزاند»؟

و یک [خُرده-]کارآفرینی: تجارتِ «توت‌فرنگی»

سازوکارهای «سرمایه» در لهستانِ قرن نوزدهم.

و «خون»، همراهِ همیشگیِ «گردشِ» چرخ‌دنده‌های خدای جدید.

لوئیس بونوئل، در میانه‌ی کشیدنِ سیفون بر روی ارزش‌های اخلاقیاتی و بورژوازیِ مستقر، سرکی هم به وضع دخترکِ «حاضر»ی می‌زند که چون جلوی اسم‌اش در دفتر حضور‌-غیابِ سیستمِ به‌هنجارسازِ انضباطی «تیک» نخورده است، گم‌شده و «نامرئی» تصور می‌شود؛ و با نمایشِ آزادیِ قاتلی «محکوم‌شده» در دادگاه، [شاید] نیم‌نگاهی به نابسندگی و بی‌تأثیریِ «حق قانونی» (در برابر بدیلِ اسپینوزایی‌ِ «حق=قدرت») می‌اندازد.