ببین در آینه‌ی جویبار گریه‌ی بید
وقتی درباره‌ی الی اکران شد، در هیاهوها بودیم. خیلی‌هامان وسط باتوم خوردن‌ها به سالن سینما پناه آورده بودیم و فیلم، با آن‌که ارتباط چندانی با حال و روزمان نداشت، به دلمان نشسته بود. ماشین‌مان در گل فرو رفته بود و می‌خواستیم مثل صحنه‌ی آخرِ فیلم بیرونش بکشیم. امیدمان این بود که آن روزها یک پایانِ تلخ است و یک دیالوگ از فیلم وردِ زبانمان شده بود. جدایی نادر از سیمین اما وقتی اکران شد…
هیچ معلوم نیست لوئیس بونوئل بعد از بیست و چهار سال دوری از وطن با چه حیله‌هایی توانسته «اداره‌ی نظارتِ فیلمِ» اسپانیای فرانکو را فریب بدهد و در حالی که از همه طرف زیر ذره‌بین بوده و حتی مخالفان فرانکو و هم‌پالکی‌های او هم درصدد بوده‌اند تا به او انگ سازشکاری بزنند، تنها مجبور شود صحنه‌ی پایانی فیلمش را تغییر دهد که حتی این هم توفیقی اجباری برایش از کار درآمده و بعد که فیلم، برنده‌ی نخل طلای جشنواره‌ی کن…
نوشتاری درباره فیلم «طعم گیلاس» و آقای خاص سینمای ایران
«قصه‌سرایی را در فیلم دوست ندارم، به هیجان آوردن تماشاچی فیلم را دوست ندارم، نصیحت کردنش را دوست ندارم، تحقیر کردنش را دوست ندارم، احساس گناه به او دادن را دوست ندارم. این‌ها چیزهایی است که در سینما دوست ندارم. فکر می‌کنم فیلم خوب، فیلمی است که بادوام باشد و باید درست هنگامی که از سینما بیرون می‌روی، از همان موقع شروع کند به ساخته شدن. خیلی از فیلم‌ها هستند…
«من در سوته‌دلان ده شخصیت دارم که سرنوشت مشابهی دارند. بنابراین نام سوته‌دلان را برای این فیلم در نظر گرفتم.» به‌نظر داستانِ این دل‌های ستم‌دیده در تهرانِ دهه‌ی بیست یا سی می‌گذرد و شاید هم بعد از کودتا. اما در سوته‌دلان که یک سال قبل از انقلاب ساخته شده، نشانه‌های سیاسی به ندرت پیدا می‌شود و نشانه‌های زمانی به شکلی عمدی مخدوش شده‌اند. حاتمی هیچ‌وقت برای زمانِ حال فیلم نساخت و آن دسته از فیلم‌هایش که معاصرترند (طوقی، خواستگار، سوته‌دلان…
