Πάρα πολλές υποψηφιότητες για "one perfect shot", όχι όμως δυστυχώς πολλά παραπάνω. Η ταινία της Dea Kulumbegashvili παραμένει στο μεγαλύτερο διάστημά της στην επιφάνεια, διστάζει να δει πίσω από προφανή και μάλλον μονοδιάστατα αποτελέσματα, αποφεύγει πραγματικά επικίνδυνες εξερευνήσεις ή αναλύσεις. Η δε σκηνή του βιασμού είναι σοκαριστική και το ποιητικό (;) / αφοριστικό (;) / τιμωρητικό (;) φινάλε με τον βιαστή βρίθει εξηγήσεων (όχι τυχαία, ο Carlos Reygadas είναι executive producer της ταινίας) όμως η πραγματική δύναμη της ταινίας έγκειται…

Ένα μήνα μετά την πρώτη προβολή της ταινίας και έχοντας αποδεχτεί πλήρως την έννοια της αγάπης ως μια ακόμα διάσταση, πήγα τον πατέρα σινεμά για επαναληπτική προβολή Interstellar, επειδή τις τελευταίες μέρες, θες η μουσική του Hans Zimmer, θες οι αναμνήσεις του Τζεσικακίου, θες η τόλμη του Νόλαν να πάει την ταινία σε απόλυτα πεδία επιστημονικής φαντασίας στο φινάλε, η ταινία ΖΟΥΣΕ τόσο έντονα μέσα μου μου που έπρεπε να την ξαναδώ. Εντάξει, ο μονόλογος της Δρος Μπραντ περί αγάπης…

Ολόκληρη η σκηνή υπό τους ήχους αυτού του τραγουδιού, η φωνή της Rachel Weisz, ο χορός της Arianne Labed, οι Κυνοδοντικές αντηχήσεις της νοηματικής γλώσσας και του ίδιου του φινάλε, το σαρδόνιο χιούμορ, η σαρκαστική διάθεση, η εντυπωσιακά εκτενής βία της ιστορίας χωρίς να φτάνει τελικά ίχνος της στην οθόνη, η εξαιρετικά πυκνή αφήγηση που χωρίζει το φιλμ σε δύο υπο-ταινίες ουσιαστικά, η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΘΥΜΙΟΥ ΜΠΑΚΑΤΑΚΗ, η βρετανίλα και ταυτόχρονα η εντοπιότητα των διαλόγων και τόσα, ΤΟΣΑ ακόμα, δεν…