۲۵ کارگردان ایتالیایی
هفته‌ی دوم: اتوره اسکولا
تو نیابتی زندگی می‌کنی. توی همه‌ی جنگ‌ها جنگیدی. از جنگ‌های پونیک گرفته تا ویتنام. تو بیشتر از مارکوپولو و پاپ سفر کردی و سان‌فرانسیسکو رو بهتر از رم می‌شناسی.
یک سال بعد از سینما پارادیزو نامه‌ی عاشقانه‌ی دیگری به سینما.💗
۳۰ روز با سینما
روز آخر: فیلمی که در عنوانش اسم مرد/زن به کار رفته.
فیلمی عالی برای پایان دادن به این سی روز. سوته بحران‌های متوالی مردانی میانسال را زیر ذره‌بین گذاشته که از نظر عاطفی، کاری و خلاقیت در بن‌بستی بزرگ گرفتارند. مونتان، پیکولی، رجیانی، دوپاردیو و بقیه دوشادوش هم درام را جلو می‌برند و بازی‌هایی تماشایی ارائه داده‌اند.
فیلمسازی به شیوه ی درمیشیان و چند تن از هم مسلکانش:
۱. همه چیز با انتخاب موضوع شروع می شود. موضوعی به اصطلاح اجتماعی و ملتهب را برمی گزینید.
۲. نام گذاری پل ارتباطیتان با بیننده است. پس با دقت نظر نامی روی فیلم می گذارید که فیلمساز معترض بودنتان را فریاد بزند: «بغض»، «عصبانی نیستم»، «مجبوریم»، «با شرایط سر می کنیم»، «چی شد که این جوری شد؟» و...
۳. فکرش را هم نکنید که فیلم رنگی باشد. البته سیاه…
در روزهای آتی کشمکش موافق ها و مخالف های سرسخت فرهادی و فیلم شروع میشه. من امشب فارغ از این که قهرمان فیلم خوبی بود یا نه واقعا فقط و فقط از یه چیز کاملا کیف کردم و اون هم چیزی نبود جز رفع یه دلتنگی که دقیقا دو سال طول کشید تا بر طرف بشه. این که توی یه سالن پر از تماشاچی بشینی و فیلم ببینی و وسطش تماشاچی ها هیجان زده شن، بخندند، یواشکی گریه کنند یا…
