شخصیت پردازی عمیق تر، گسترده تر کردن خرده داستان ها و البته پایانی که تا این حد استاندارد و مبتنی بر کلیشه ها نباشد می توانست این اثر را به یکی از بهترین درام های خانوادگی متمرکز بر روابط زناشوییِ این سال ها بدل کند. فیلم پس از آن مواجهه ی نهایی به پایان بندی ای به یادماندنی تر مثلا از جنس فیلم به یادماندنی ۴۵ سال از اندرو هیگ نیاز مبرم داشت اما با پایانی که کم و بیش پوچ به نظر می رسد به خط پایان رسید.

از نوشته های زلر و اجراهای کارهایش معمولا لذت می برم. اگر با چنین بیمارانی برخورد داشته باشید ریزه کاری های دقیق متن زلر در توجه به ذهنیات این بیماران بیشتر به چشم می آید. بازی آنتونی هاپکینز بهترین بازی سال کم فروغی است که گذشت.

حالا درسته خیام گفته

می نوش که عمریکه اجل در پی اوست

آن به که به خواب یا به مستی گذرد

اما در عین حال آن که بی باده کند جان مرا مست کجاست آقای وینتربرگ؟

*چقدر به شوهرها (۱۹۷۰) شباهت داشت.
*سکانس پایانی درجه یک بود.
*و مدس میکلسن لعنتی