یادم هست وقتی که برای اولین بار شنیدم شطرنج‌بازها حرکات بازی‌های مهم و مشهور رو حفظ میکنن، باورم نمیشد. هنوز هم خیلی عجیب و باور نکردنیه.

بی‌اندازه حرص خوردم. ولی روش و مستند خوبی رو برای حرص خوردن انتخاب کرده بودم.

وقتی فیلم تموم شد به این فکر کردم که چند تا فیلم باید ساخته بشه تا نشون بده که هموفوبیا باید از بین بره؟! شاید باید کمتر از این ستاره میگرفت ولی من باهاش حرص خوردم و از حرص خوردنم لذت بردم.

نمیدونم قبل دیدن انتظار زیادی از فیلم داشتم یا واقعا نسبت به فیلمهایی که در جنگ میگذرن انقدر معمولی بود.