دو اثر از شیوا صادق اسدی دیده‌ام و هرکدام را بارها مرور کرده‌ام. هر بار شگفت‌زده‌تر از بار قبلم!
نحوه‌ای که تصاویر را در آثارش می‌رقصاند و فرم‌ها را با همراهی موسیقی‌ای آتونال به یکدیگر تبدیل می‌کند، دلهره‌ای به‌وجود می‌آورد که تجربه‌اش برایم خوشایند است.
اگرچه که اثر جدیدترش «خرچنگ» را بیشتر دوست می‌دارم، اما یال و کوپال را نیز از یاد نخواهم برد.