کجاست آن‌که تا بدان حد دوست‌اش می‌داشتم؟
دوستی که به هنگامِ آغازِ روز او را می‌جویم
و هنگامی‌که شب فرا می‌رسد هنوز او را نیافته‌ام
قلبِ سوخته‌ام هنوز ردِ پای‌اش را نشان می‌دهد
هنگامی‌که شب فرا می‌رسد هنوز او را نیافته‌ام
هر جا گل‌ها می‌شکفند ردِ پایِ او را می‌بینم
عشقِ او با هوا آمیخته، عطرش همه جا موج می‌زند،
...وجودش حس می‌شود و صدای روح‌نوازش در نسیمِ تابستانی به گوش می‌رسد

دو شاخه‌ی تُرد گلابی
بر گونه‌های مردی جوان روییده بودند
وقتی او می‌آمد خورشید و ماه
به پایش سجده می‌کردند
.و میوه‌های رسیده احساس حقارت داشتند

.آری، اینک داوران اصلی از راه می‌رسند
شما را که درفش سپید بود این بود داوری؛
!تا رای درفش سیاه آنان چه باشد

هیچ چیز خاطرات را از لحظات عادی متمایز نمی کند
بعد هاست که آن ها با نشان دادن زخم هایشان مدعی یادآوری می شوند
...