there is just so much to relate in this movie. so many scenes hit too close to home. it is both liberating and overhelming. i will be thinking about it for quite some time even though i would rather not. you know, to avoid tears. nothing is the same and never will be. but some things always stay still. that is why it is special. and yet, still hard to accept.
for now i simply want to sit in a…
where i came from, there was always music in the air. people were always tapping their feet to the rhythm of their hearts. there was a little bit of heartbreak too. a lot of that, actually. but life went on despite it all. music played and played. people kept dancing. small moments of joy made everything worth it. human spirit always prevailed. everything was love.
it was a complicated time. constant anxiety of living under pressure was getting too strong.…
bu filmden daha çok bağ kurduğum bir film daha yok sanırım ya, yine hüngür hüngür ağladım. sion sono'nun gençlerin öfkesini bu kadar iyi anlayıp kameraya yansıtması gerçekten olağanüstü bir şey, o kadar dolu bir film ki gerçekten her sahnesinde vereceği mesajı daha da güçlendiriyor, giren her yan karakter anlatılmak isteneni destekliyor. her şeyini kaybetmiş iki genç karakterin biri tamamen gerçekliği ve etrafındakileri reddederken diğer karakterin elinden gelen her şeyi yaparak diğeri ile birlikte kendini bu çukurdan çıkarmaya çalışması harika bir…
izlemeden önce bu film hakkında çok fazla şey duymuştum ve maruz kalmıştım. bundan dolayı filmin bendeki etkisinin azalmasından korkuyordum ama hiçbir şekilde olmadı bu. bu kadar büyüleyici bir film olmasını beklemiyordum. üstüne bir şeyler yazacak olmayı da beklemiyordum ama final sahnesinden sonra bunu kendime borçlu hissediyorum. o yüzden izninizle biraz yazacağım.
bir insanın hayatının bir döneminde tamamen kendini adayabildiği, kendini en baştan -hatta gerçek anlamda ilk defa- keşfetmesini sağlayan biriyle tanışmasını ve bunun beraberinde getirdiği tüm hisleri bu kadar sade…
