این فیلم اونقدر قلبمو چیز کرد که بعد از گذشت ده دقیقه ازش می‌تونستم متوقفش کنم و تا روزها بی‌نیاز از فیلم دیدن باشم (همونطور که چند روز اخیر رو با چشم‌های قرض‌گرفته از فیلم‌های قبلی استن برکج می‌گذروندم). خیلی عجیبه! همه‌چی داره! از صرفن نور و تاریکی و رنگ‌ها بگیر تا مناظر و اشیا و مریم و موج بزرگ کاناگاوا

چند روز پیش با یه رضای دیگه تو خیابونی راه می‌رفتم، پرسید تو خودت بخوای فیلم بسازی چی می‌سازی؟ :) جوابم خیلی شبیه به این فیلم بود!

بطور مثال: فیلمساز اگر سوژه مشخصی تو فیلمش داشته باشه، موقع فیلم گرفتن از خیابون میزانسنی رو برنمی‌گزینه که طبق قواعد معمول اجزای تصویر چشم ما رو به سمت اون سوژه و شخصیت هدایت کنن، بلکه به شیوه‌ایه که هم ممکنه ما متوجه اون شخصیت بشیم و هم ممکنه متوجه‌ش نشیم. که البته این تمهید راه رو باز می‌کنه برای کات زدن به ماشین حمل زباله‌ای در اون خیابون و سپس محل دفع زباله‌ و زباله‌گردها...

«باد سرد شمالی
درختان با برگ‌های پلاسیده‌ی فروریخته
سطح آب
و همچنین کوهستان
یخ بسته‌اند.
آرزوهای به کام نارسیده
خنیاگرانی که برای عالم سوگواری می‌کنند.
جیرجیرک.»

نغمه‌ای که پیرمرد ژاپنی با صدای خسته و آرومش می‌خونه. ماسائو آداچی، فیلمسازی که بین هنر و سیاست، هنر و مبارزه، هنر و انقلاب تفاوتی قائل نشد.