Barbara Hammer’ın, yalnızlık hissini adeta kendi hür iradesi ve içgüdüleriyle hareket eden bir canlıya dönüştürerek yolculuğuna arkadaş ettiği kısa filmi A Month of Single Frames’in yönetmen koltuğunda Lynne Sachs oturuyor. Doğanın sağaltıcı dinginliğini ölüme adım adım yaklaşan sanatçı bir ruhun “zaman” mefhumu üzerine eklemlenen düşünceleriyle birleştiren film; bilinci, saniyelerden inşa edilmiş bir devinimin soluksuz ritmi altında milyonlarca bulanık parçaya bölüyor. Varlığın huzursuz arayışlarının izini süren A Month of Single Frames, günlük sayfalarına dökülen rüyaları, hisleri ve düşünceleri görsel ve işitsel enstrümanların beslediği bir otobiyografiye dönüştürüyor.

Avusturya Avangart sinemasının usta ismi Peter Tscherkassky’nin kâbuslar, rüyalar ve karanlık histerilerle örülü çarpıcı bir zihinsel yıkım seansını beyaz perdeye taşıdığı başyapıtı Outer Space (1999), Sidney J. Furie’nin The Entity (1982) filmine ait görüntüleri sıra dışı anlatımı etrafında eğip bükerek seyirciyi deneyimsel bir yolculuğun sinir uçlarında dolaştırıyor.

Çocukluğa ve geçmişe dair anılarımızın sarsılmaz kalesi olan “ev” imgesini tekinsiz bir gecenin ürkütücü sessizliğine hapseden yönetmen, genç bir kadının yalnızlığını, ruhsal çalkantılarını ve dakikalar içerisinde raydan çıkan klostrofobik hezeyanlarını sinematografik bir şölenin başrol oyuncusu hâline getiriyor.

Seni Buldum Ya!, pandemi döneminin insanları hapsettiği zorunlu yalnızlığa ve bu yalnızlığın şekillendirdiği paranoyayla örülü depresif ruh hâllerine nüktedan göndermeler yapan, keyifli ancak “Bu ilginç fikirden bir film çıkmasaymış da olurmuş.” tadında bir iş; seyirciyi meraklandıran oyuncu kadrosu, filmin tutarsızlıklarla örülü zayıf senaryosuyla birleştiğinde bekleneni ne yazık ki karşılayamıyor. Taner Birsel ve Serkan Keskin dışındaki isimlerin sergilediği tiyatral performanslar zoom kadrajının “alelacele” tavrıyla birleştiğinde “yarı sinema yarı sohbet” havasına giren film vermek istediği mesajın gücünü maalesef yitirerek “sinema üzerine düşünme” işlevini ortadan kaldıran bir deneyim inşa etmiş oluyor.

Hayaletler (2020), kaos ve direnişin estetiğini mekanın karanlık ruhuyla birleştirerek, gözetleme eyleminin yarattığı tekinsizliği iliklere kadar hissettiriyor ve filmde seyircinin merakını anbean diri tutan distopik gerilimin başarısı, bu gerilimin bizzat içinde yaşadığımız gerçekliğin kendisinden beslenmesinden kaynaklanıyor. Toplumsal baskıya boyun eğmedikçe sesi daha gür yükselenler ve yeni Türkiye’nin baskı mekanizmalarını mahallesinden devletine yeniden üretenler arasındaki çatışmayı merkezine alan film özgün görüntü yönetimi ile ön plana çıkıyor.